Wie de afstandsbediening heeft, heeft de controle
Je voelt je boos, gefrustreerd of iets anders slecht en dan is het begrijpelijk dat je de omstandigheden waarin je op dat moment zit, de schuld geeft voor die boosheid, frustratie of iets anders. Immers het gebeurt nu toch. En zo voel ik mij nu toch. Dus die twee hebben een directe relatie met elkaar. Ik heb dat tot mijn 35e ook geloofd. Dus ik liep regelmatig boos, geïrriteerd of gefrustreerd door het leven.
Totdat iemand aan mij vroeg :”Zo! Wie heb jij vandaag de afstandsbediening gegeven?”
“HUH?”
Ok, iedereen heeft wel een afstandbediening van dus ik hoef je niet uit te leggen waarvoor je een afstandsbediening gebruikt. Om iets op afstand te bedienen. De tv even op een andere zender zetten, de stofzuiger aan zetten, de radio aanzetten, tot aan de lampen bedienen. Simpel. En het zijn lompe dingen. Ze doen wat ze moeten doen.
Maar je kent vast ook de situatie waar de ander de afstandbediening van de tv heeft en deze niet aan jou wil geven omdat je naar de Voice of Holland wilt kijken. Of waar de ander ogenschijnlijk doelloos zapt, van zender naar zender en jij steeds geïrriteerder raakt. Wie de afstandsbediening heeft, heeft de controle. Zo is het!
Ik weet zeker dat je af en toe de neiging gehad moet hebben om de afstandsbediening terug te pakken, desnoods met geweld.
Emoties zijn rare dingen
Emoties gaan zo razendsnel dat het bijna altijd lijkt alsof de omstandigheden waarin je zit de emotie veroorzaakt. Er lijkt een directe relatie te zijn maar dat is niet helemaal correct. Wat ons brein doet, is snel even in de database zoeken. Heb ik zoiets al eerder meegemaakt? Ja, ok! Boos worden dan maar.
Nee nog nooit mee gemaakt. Ok! Even zoeken in de database naar iets wat er op lijkt. Ok! Gevonden! Boos worden dan maar.
Je brein reageert dus niet wat er echt aan de hand is maar reageert op wat het denkt dat er aan de hand is op basis van eerdere belevenissen.
Dus als je die nare email krijgt en je ontploft dan kan je gemakkelijk denken dat de afzender de schuldige is. Je leest, je voelt, kijkt naar de afzender. Afzender is de dader.
Maar niet dus. Dit is wat er werkelijk gebeurt. Je ziet de email en ziet de afzender. He, bah, dat is van die nare collega. Kan niet goed zijn. Je wordt al boos bij de gedachte. En dan moet je nog lezen!. Die toon! Die bedenk je er zelf bij, want emails hebben geen toon. Woorden hebben trouwens ook geen toon. En door je eigen hallucinaties, ben je boos. De ander kan letterlijk een “push your buttons” doen. Eigenlijk betekent dat zoveel als de ander heeft de afstandsbediening van jouw emoties.
Zolang je blijft geloven dat …..
De ander er voor kan zorgen dat je je slecht voelt (emotioneel bedoel ik dan), heeft de ander de afstandbediening en de controle over jou. Elke keer heb je de controle en macht aan de ander gegeven.
Zodra je gelooft dat jij degene bent die emoties maakt en dus kunt kiezen hoe je je voelt, heb je de afstandsbediening teruggepakt en ben je weer helemaal in control en een stuk weerbaarder geworden. En dat is best prettig.
Dus als je weer eens boos of geïrriteerd bent op een ander, zoek dan eens in jezelf wat je nu boos of geïrriteerd maakt en bedenk dat de ander jouw afstandsbediening heeft gebruikt. Dus eerst terugpakken die handel, een ander knopje indrukken en dan pas reageren.
Geloof me, je leven wordt een stuk aangenamer.
