Steeds vaker om me heen hoor ik dat je toch vooral authentiek moet zijn. Puur, je zelf, dicht bij jezelf blijven, een masker op hebben en meer van dat soort superlatieven. Het zou bijdragen tot het vinden van je passie en anderen zouden je leuker gaan vinden.
Ik moet je bekennen dat de vooronderstellingen die erin schuil gaan er wel twee zijn waar ik ronduit moeite mee heb.
Een vooronderstelling is ,kort uitgelegd, Een onuitgesproken, impliciete aanname van een stand van zaken, die verborgen zit in uitspraken en waarvan je zelf ongemerkt aanneemt dat ze juist zijn.
De vooronderstelling die in uitspraken zoals authentiek moeten zijn, puur, je zelf, dicht bij jezelf blijven, een masker op hebben, etc. schuilt is dat je een ander kunt zijn dan jezelf of/en ver van jezelf bent af komen te staan. Je bent als het ware kapot en je dient gerepareerd te worden want dat zorgt ervoor dat je je weer goed gaat voelen.
Ik draai het liever om. Iedereen is uniek en zichzelf en sterker nog functioneert in alle perfectie en is in alle hevigheid zichzelf. Immers alle gedrag komt voort uit “zichzelf” en is een keuze, soms volledig onbewust en soms volledig bewust en daarmee ook nog steeds ECHT.
Een andere vooronderstelling die in uitspraken zoals authentiek moeten zijn, puur, je zelf, dicht bij jezelf blijven, een masker op hebben, etc. schuilt is dat de niet authentieke zelf gedissocieerd is van de authentieke zelf en dat deze weer samen moeten komen om weer jezelf te worden. Maar volgens wie moet dat dan en wat levert het je op en bestaat de dissociatie wel echt. Minder frustratie wordt er gefluisterd, een gevoel van jezelf zijn, weer terug bij de kern als je weer authentiek bent.
Ook deze draai ik liever om. Iedereen is uniek en zichzelf en sterker nog functioneert in alle perfectie en is in alle hevigheid zichzelf en kan natuurlijk een innerlijk conflict hebben over hoe zich te gedragen in bepaalde situaties. Je doet iets om de ander te plezieren terwijl je eigenlijk iets anders wilt, je hebt een baan terwijl je het liefst bootjes verhuurd in Thailand.
Waarschijnlijk is dit interne dilemma en het bijbehorende gedrag wat mensen opmerken en daardoor de ander als niet authentiek bestempelen en vervolgens gaat het hele circus aan de wandel. Mensen krijgen de opmerking van anderen niet authentiek te zijn (ik ben nog niemand tegengekomen die zichzelf niet authentiek noemt) en dat doet pijn genoeg om er wat aan te doen. Het gaat immers om je identiteit als mens en elke aantasting van dat levert frustratie, woede en angst op. Immers er is iets mis met JOU.
Is dit een self-fulfilling in de dop? Misschien wel, misschien niet. Hoewel ik me kan voorstellen dat wanneer iemand zou zeggen :”je bent niet authentiek”, ik me waarschijnlijk toch even achter mijn oren zou krabben om hier over na te denken en ik me zou gaan afvragen of ik niet op zoek moet naar mezelf. Maar wie ben ik dan? En dat is nu weer een vraag waar we al eeuwen lang niet een echt pasklaar antwoord op hebben.
Mijn suggestie zou zijn om ieder individu als uniek en zichzelf te beschouwen en slechts iemands gedrag (of je eigen gedrag) ter discussie te stellen als je dat zou willen en iemands identiteit er buiten te laten.
