Al sinds jaar en dag zijn mensen op zoek naar zichzelf. Op zoek naar hun eigen identiteit, de vraag stellend: “wie ben ik?”
Regelmatig stel ik zo’n vraag in mijn trainingen en wanneer je voorbij de voor –en achternaam bent van iemand, blijken de meeste mensen het nog niet zo makkelijk te vinden om deze vraag te beantwoorden. Natuurlijk ben je meer dan je voor –achternaam want die heb je slechts van je ouders gekregen maar wie ben je nu werkelijk? Wat is jouw identiteit?
Vaak vraag ik me af of het idee van identiteit die we allemaal zouden moeten hebben en waardoor we meer in onze kracht zouden kunnen komen of in contact kunnen komen met onze kern, eenmaal gevonden niet de grootste beperkende overtuiging van allemaal is en ons tegenhoud om daadwerkelijk alle potentieel die je in je hebt aan te spreken.
Ik vraag me openlijk af of we identiteit wel daadwerkelijk nodig hebben want als ik naar mezelf kijk, ben ik er zelfs niet eens zeker van dat ik een identiteit heb. Simpelweg om de reden dat alles wat ik over mijn identiteit kan vertellen, ik tegelijkertijd niet beschouw als volledig waar en het gevolg is van een grote generalisatie over mezelf. Klinkt gek? Laat het me uitleggen.
Vul de volgende zin eens aan” Ik ben…../Ik ben niet…..
Vaak is je verteld dat je met dit soort zinnen je identiteit kunt omschrijven echter zijn alle uitspraken die je over je zelf kunt doen maar ten dele waar en soms volledig niet waar. Ik denk dat we als mensen te complex zijn om ons te laten vangen in één kort (be)oordelend zinnetjes over ons zelf want je bent echt zoveel meer dan dat. En een ander punt is dat er altijd wel een tegenvoorbeeld valt bedenken waardoor blijkt dat de uitspraak niet altijd waar is of waar hoeft te zijn.
Een voorbeeld:
Ik kan over mezelf, als onderdeel van mijn identiteit, zeggen :”Ik ben slim” want, immers, ik heb genoeg ervaringen opgedaan die de uitspraak bevestigen. Ik kan rekenen, ik spreek vloeiend een tweede taal, ik kan me snel een beeld vormen van complexe ideeën en deze weer uitleggen aan anderen. Ik heb verbeeldingskracht, kan goede verhalen vertellen en ik kan goed redeneren en met anderen discussiëren.
MAAR….tegelijkertijd kan ik over mezelf, als onderdeel van mijn identiteit, zeggen :”ik ben extreem dom” want ik heb evenzo veel ervaringen opgedaan die deze uitspraak ook bevestigen. Ik vergeet dingen, ik kan soms bot zijn, volledig de wereld aan me voorbij laten gaan, ik weet niet veel van sport, ik bespeel geen instrument, ik weet niet hoe je een spijker in de muur slaat.
Voor mij heeft de uitspraak “Ik ben slim” geen enkele waarde. Het zowel waar als niet waar. Ik ben slim en tegelijkertijd dom. Maar het voelt wel gek om zo’n uitspraak te doen. Het zijn voor mij over-gesimplificeerde uitspraken die niet universeel zijn en waarbij je altijd een tegenvoorbeeld kunt vinden waar de uitspraak over jezelf waar of niet waar is.
Het geweldige hiervan is dat wanneer je dit proces van het zoeken van tegenvoorbeelden loslaat op alle uitspraken die over jezelf kunt doen in de vorm van “ik ben…./ik ben niet….” je als snel kunt ontsnappen aan de noodzaak voor het hebben van een identiteit en je kunt stoppen met het beoordelen van je zelf op een simpele, polariserende en beperkende manier. Het voelt een beetje als echte vrijheid 🙂
Identiteit is dus niets meer als een generaliserende uitspraak over je zelf die noch waar noch niet waar is maar je wel beperkt als je ervan overtuigt blijft dat je je identiteit bent. Geloof me! Je bent zoveel meer dan dat.