Het is 21:08 en ik zit in het vliegtuig op weg naar huis. Na 7 dagen training geven in Nederland ben ik moe en geïrriteerd (Yes, zelfs als je NLP doet, is het mogelijk om nog steeds mens te zijn.
Wat mij vaak helpt is enige zelfreflectie op de dag met op de achtergrond fijne muziek van Coldplay. Op de eerste klanken van “Head Full of Dreams”, rustig in mijn stoel, realiseer ik me dat ik 10 jaar geleden een hoofd vol dromen had en ik niet kon wachten om mijn dromen om te zetten in werkelijkheid. En hoe ik dit jaar eigenlijk een punt heb gezet achter dat hele lijstje. Het is klaar, het is gedaan. De periode 2005-2015 is officieel een succes. Althans als je zo over succes denkt.
10 jaar geleden zou ik dit zeker als succes zien en het van de daken hebben geschreeuwd, misschien wel een tikkeltje arrogant zelfs. Nu merk ik dat ik glimlach want ik ineens is daar dat inzicht dat ik, toen ik 10 jaar geleden mijn doelen opschreef, ik mega gemotiveerd raakte van hoe het eruit zou zien als ik die doelen zou hebben gerealiseerd. Ik werd enthousiast van de verpakking. Net zoals ik soms geïrriteerd raak van diezelfde verpakking.
De grootste les die ik de afgelopen jaren heb mogen leren is dat de verpakking je soms verraderlijk kan bedriegen. Zo kreeg ik ooit de boodschap dat ik MS zou hebben. Ik had last van onverklaarbare spierkrampen en werd door de dokter doorverwezen naar de neuroloog. Het verwijsbriefje kreeg ik mooi mee in een afgesloten envelop. En ik weet niet hoe het met jou gesteld is, maar ik heb gewoon een gezonde nieuwsgierigheid. Ik moest en zou die envelop open maken. En daar stond, na wat onbeduidend gekrabbel, de heldere vraag :”Is dit MS?”
Mijn wereld stortte letterlijk in. Ik kan me nog goed herinneren dat ik in mijn auto, wezenloos ben gaan rijden en op het strand ben gaan zitten. Ik werd woedend. Hoe durfde die man dat op te schrijven zonder mij te vertellen wat hij dacht. Wat een ongelofelijke eikel. En geloof me, de woorden die ik gebruikte waren nog iets intenser.
Een week later kon ik al terecht bij de neuroloog. En Godzij dank, het was ok.
Wat had die man bezield om dat op te schrijven?
Weken later sprak ik die huisarts, toevallig, letterlijk bij de supermarkt. Ik zag hem en heb hem direct aangesproken met de vraag wat hem bezielde. Hij legde keurig uit dat hij speciaal, om geen onnodig angst te veroorzaken, de envelop had laten dichtplakken en eerst wilde afwachten op de conclusie van de neuroloog. Hij had een oprechte intentie, èèn van compassie en menselijkheid. Met enige (ahum) schaamte droop ik af. De inhoud bleek zoveel anders dan de verpakking.
Tegenwoordig sturen -en ontvangen we zoveel berichten aan iedereen dat het bijna niet anders kan dan dat we dat soms op een onhandige manier doen. De ontvanger krijgt alleen jouw verpakking te zien en als de verpakking maar even niet aanstaat, kan de vlam in te pan slaan. Immers, net zoals ik, kijk je niet altijd naar de inhoud en dat is vaak jammer en veroorzaakt het soms onherstelbare schade.
Een paar wijze lessen die ik geleerd heb:
- Elke keer dat je boos, geïrriteerd, gefrustreerd dreigt te worden door een bericht wat je hebt ontvangen, vang het op als een waarschuwingssignaal dat je wordt afgeleid door de verpakking
- Haal 4 seconden diep adem, neem aan dat er geen boze opzet in het spel is en dat we bij tijd en wijlen slecht en onhandig communiceren. Stop met het persoonlijk te maken. Stel je gewoon iemand voor die in de hectiek van de dag, snel een bericht moet sturen (en vaak is dat ook gewoon zo)
- Achterhaal de werkelijk boodschap. Wat staat er, wat bedoelde de schrijver. Dus achterhaal zoveel mogelijk informatie, zodat je een juiste interpretatie kunt maken.
- Reageer dan vervolgens op de inhoud en gooi de verpakking weg.
En langzaam met een hoofd vol inzichten, merk ik op dat we dalen. Weer terug naar vaste grond. Trots.
