Hoe je passie kwijtraakt

Misschien een wat bijzondere titel. De meeste artikelen gaan over hoe je passie weer kunt terugvinden. Mijn uitgangspunt is echter heel makkelijk. "Je kunt pas iets terugvinden als je weet hoe je het bent verloren". En dat is ook heel logisch. Denk zelf maar eens aan het moment dat je iets kwijt bent geraakt. In gedachten ga je dan terug naar het moment waar je iets nog wel had en doe je een poging om het stuk in het midden terug te halen. Waar ben als laatste geweest? Wie heb ik als laatste gesproken? En zo is het met passie ook.

Graag neem ik je even mee, terug, in de tijd.......

24 januari, een lekkere rustige zondag in Miami. Het is slecht weer dus een prima dag om al mijn aantekeningen van het seminar uit te werken. Gewoon een saaie zondag!

En toch voel mijnde hele dag gejaagd. Dat gevoel dat de duivel je op de hielen zit maar er niets is om voor te rennen. Misschien ken je het.

Beetje eten in mijn inmiddels favoriete restaurant, beneden, in de straat. Een Mexicaans restaurant met geweldige taco’s en een chopped salad. Te lekker! En om 19:00 weer terug in mijn hotelkamer om de zoveelste aflevering van Charmed te kijken. Al 10 jaar herhalingen op TNT.

Ik voel mij hart te keer gaan. Gebeurt wel eens . Mijn Apple watch geeft een piepje en meet een hoge hartslag en dan is het hek van de dam…onbeheerst een rush naar 150 slagen per minuut, zittend op een stoel, ik voel mij letterlijk onwel worden en het enige wat is ik nog kan doen is de receptie bellen of ze 911 willen bellen

Met gillende sirenes en blauwe zwaailichten wordt het hele hotel wreed uit haar rust gehaald en stormen de mensen van 911 het hotel binnen, naar kamer 908.

Damned, ik zit nog steeds verstijfd van angst in een stoel, inmiddels mijn hartslag weer iets rustiger. Plakkertjes op mijn borst, piepjes en een scherm met mijn hartslag. Na een minuut spreekt een van de mensen de verlossende woorden “heart looks good”

Een anxiety attack of te wel een paniekaanval.

Godsklere!!! What just happened? Volgens mij tijd voor reflectie!......

Veel mensen denken dat succesvol je to-do lijstje afstrepen hetzelfde is als echt voldaan zijn over wat je bijdraagt in de wereld. Niets is zo passieloos als to-do lijstjes afstrepen.

Hoe raak je passie kwijt?

Ik wil het gewoon graag kort en bondig houden en je snel de meest voorkomende redenen geven waarom mensen hun passie kwijtraken. Overigens zijn deze redenen ook een prima recept om af te koersen op een stevige burn-out. Dus hier komt de eerste

Het gevoel hebben dat je in je eigen gevangenis bent beland.

Soms kan je werk door de jaren heen veranderen van iets wat begon als iets kunnen bijdragen naar niets bijdragen en alleen maar vervelende klusjes moeten oppakken. Het gebeurt soms gewoon. Dit proces is een echte sluipmoordenaar omdat je er pas achterkomt als je alleen nog maar vervelende klusjes aan het doen bent. En dan is het meestal te laat. Voor veel mensen is het nog niet zo makkelijk om toe te geven dat ze in rondjes draaien tussen de vier muren van de gevangenis die ze zelf hebben gecreëerd. Vaak voelt het een tijdje als niet onder woorden kunnen brengen wat er aan de hand is. "Dit is toch wat ik wilde?. En sommigen beginnen zich zelf schuldig te voelen over dit soort gevoelen.

"Sh.t, het is zo saai geworden

Elke dag je passie leven is saai. Sommigen zijn het roerend met mij oneens maar elke dag hetzelfde maakt elke passie dood. Je bent to-do lijstjes afstrepen gaan verwarren met het doen van werk wat je echt voldoening geeft. Je bent terecht gekomen in een slechte kopie van de film "Ground Hog Day". Elke dag opstaan en hetzelfde meemaken.

Ik ben niet geworden wat ik wilde

Vroegen had je dromen en idealen. En je wilde misschien voor honden in nood zorgen maar door een vreemde twist in het leven ben je boekhouder geworden. Elke dag word je geconfronteerd met wat je bent geworden en elke dag denk je aan wat je had willen worden. Elke dag doe je concessies aan je eigen roeping. En je herkent steeds minder van jezelf in wat je doet.

Het leven is te kort

Het leven is te kort om je leven te verpesten. En vaak komt deze reden naar voren na een ongeluk of onheilstijding. Het leven is te kort om je in allerlei bochten te wringen en niet te doen wat je gelukkig maakt.

Plakkertjes op mijn borst, piepjes en mensen die druk mijn bloeddruk opnemen en ineens schiet het door mijn hoofd :”ik zit helemaal op de verkeerde plek. Mijn bus heeft ergens een verkeerde afslag genomen en is bij een garage, met piepende banden tot stilstand gekomen.

Ik ben uitgestapt en ik zie een grijs en weinigzeggend landschap voor mij. Ik herken dan ook niets van wat ik had gezien in dat spannende jongensboek waarin de hoofdrol speler avonturen beleefde en de wereld veroverde. Niets herken ik, helemaal niets.

De bus is verkeerd gereden. Ik stap weer in maar start de motor nog niet. Hoe ben ik hier terecht gekomen, belangrijker hoe kom ik weer op het juiste pad.

Ik moet van deze weg af en snel ook…..

Letterlijk dacht ik :het leven is te kort om in rondjes te rennen. Wat was er met mijn passie gebeurt? Het is wel erg saai allemaal. "It's Ground Hog Day!!"  In een vlaag van verwondering kwamen ze allemaal voorbij. Even slachtoffer voelend van het monster wat heet ondernemerschap. Je te lang focussen op randzaken. Je te lang focussen op to-do lijstjes afstrepen.

Maar... het leven is te kort om je slachtoffer te voelen van je eigen keuzes. Want wat zeker niet werkt is erover blijven nadenken en je slachtoffer voelen van je eigen gedachten. Doorbreek de tralies van je eigen gevangenis en maak beslissingen om een andere richting te kiezen die weer bijdraagt aan je gevoel van passie. Er toe kunnen doen en elke dag met een voldaan gevoel richting je bed lopen.

That's the way